پاسخ زنده مانی، رشد و تخصیص بیوماس اندام های نهال ون (fraxinus excelsior l.) به تنش غرقابی

هدف این پژوهش بررسی زنده­مانی، مشخصه­های رویشی و تخصیص بیوماس در نهال­های رشد یافته ون (fraxinus excelsior l.) در رژیم­های مختلف آبی است. بدین منظور نهال­های ون در طرحی کاملا تصادفی و در دو رژیم آبی (غرقابی دائم و غرقابی دوره­ای با تناوب 15 روز) و سطح شاهد (کنترل)، برای مدت 120 روز در فضای باز یک جنگل جلگه­ای مورد ارزیابی قرار گرفتند. در پایان دوره غرقابی باعث کاهش در زنده­مانی، مشخصه­های رویشی، بیوماس اندام­ها و شادابی نهال­های ون شد. این کاهش در سطح غرقابی دائم بیشتر از غرقابی تناوبی بوده است. بر عکس، پاسخ رویش قطری به غرقابی تناوبی بیشتر از غرقابی دائم و شاهد بوده است که دلیل آن را می­توان به توسعه ابعاد سلول آوندهای چوبی آن نسبت داد. زنده­مانی و موفقیت در نهال­های غرقاب تناوبی نسبت به غرقابی دائم بیشتر بوده است که احتمالا به دلیل تولید بیشتر ریشه­های نابجا و زهکشی خاک آن می­باشد. همچنین در این شرایط به دلیل دسترسی به اکسیژن مورد نیاز، متابولیسم راحت­تر بوده و سطح اندام فتوسنتز کننده (سطح برگ) و بیوماس برگ افزایش یافته است. به­ طور کلی، می­توان اظهار داشت که نهال­ ون نسبتا مقاوم به غرقابی است و می­توان از آن در جنگلکاری­های مناطق جلگه­ای، حاشیه­ی آبراهه­ها، تالاب­ها و مناطقی که در معرض سیلاب­های ادواری قرار دارند استفاده کرد.